Psychologia humanistyczna

Hanna Godlewska
Opracowanie merytoryczne

Joanna Ługowska
Opracowanie treści

Psychologia humanistyczna

Psychologia humanistyczna, której głównymi przedstawicielami są Carl Rogers i Abraham Maslow, koncentruje się na rozwoju człowieka, jego dążeniu do samorealizacji i do zdrowia psychicznego.

Maslow zakładał, że człowiek dąży do poszukiwania tożsamości, autonomii i samorealizacji, czyli pełnego wykorzystania swojego potencjału. Jego natura jest neutralna lub dobra, a negatywne cechy wynikają z frustracji potrzeb. Rozwój zgodny z naturą jest zdrowy, a jeśli rdzeń osobowości zostanie zaniedbany lub tłumiony, może to prowadzić do problemów zdrowotnych. Ponadto, wewnętrzna natura ludzka jest delikatna i podatna na wpływy zewnętrzne, jednak odrzucona natura nie zanika, lecz wymaga aktualizacji.

Teoria Rogersa podkreśla optymistyczny pogląd na naturę człowieka, uznaje ją za z gruntu dobrą, co manifestuje się w zdolności do zdrowego i twórczego rozwoju. Istnienie wrodzony program rozwojowy, którego realizacja zależy zarówno od środowiska, jak i od aktywności samej jednostki.

Przekaz psychologii humanistycznej doprowadził do sformułowania teorii osobowości zdrowej oraz koncepcji potencjału rozwojowego jednostki. Badacze tego nurtu uznali istnienie wbudowanego w biologię programu rozwojowego, który, o ile nie jest zakłócony przez czynniki zewnętrzne, prowadzi do pełnego rozwinięcia się osobowości.

Podstawowe założenia psychologii humanistycznej

Postulaty tego nurtu, zgodnie z interpretacją Jamesa Bugentala (1978), dotyczą człowieka, który: jest czymś więcej niż sumą swoich części;  istnieje w środowisku ludzkim;  jest świadomy; dysponuje wyborem; działa celowo.

Bibliografia

Oleś, P. (2003). Wprowadzenie do psychologii osobowości. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar