Teoria dysonansu poznawczego
Teoria dysonansu poznawczego (Leon Festinger, 1957) zakłada, że ludzie bezustannie dążą do zachowania spójności własnych postaw, celem podtrzymania wysokiego poczucia własnej wartości. Dysonans poznawczy jest rozbieżnością pomiędzy elementami poznawczymi – posiadaną postawą lub uczuciem, a informacją pozyskaną z otoczenia na dany temat.
Niezgodność elementów poznawczych prowadzi do dyskomfortu psychicznego, co stymuluje motywację do wyeliminowania sprzeczności. Chęć działania jest tym silniejsza, im rozbieżność między elementami jest większa oraz postawy są silniej powiązane ze schematami poznawczymi. Istnieją trzy sposoby redukowania dysonansu poznawczego.
Sposoby redukowania dysonansu poznawczego
-
Zmiana elementu poznawczego
Palacz słyszący o szkodliwości palenia rzuca nałóg lub odrzuca informację -
Przeformułowanie znaczenia elementu poznawczego
Palacz słyszący o szkodliwości palenia zaznacza, że palenie nie jest dla niego tak szkodliwe, ponieważ pali papierosy light -
Dodanie elementu poznawczego
Palacz słyszący o szkodliwości palenia przypomina sobie, że za nie korzysta z windy i wchodzi po schodach na ostatnie piętro swojego bloku (dba o formę)
Kluczowe pojęcia
dysonans poznawczy
Bibliografia
Strelau, J. (2005). Psychologia. Podręcznik akademicki. Tom 3 Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne